نـام زیـبـای کـسی آمد و چـشـمـم تر شد            گریه کن بلکه کمی حال تو هم بهتر شد

روضه خوان گفت: علی، کنده شد از جا قلبم            هر کجـا نـام عـلـی بـود دلـم خـیـبـر شد

روضه خوان گفت: علی، فاطمه آمد یادم            گفت: سـادات بـبخـشـند، دلـم پـرپـر شد

مصطفی سیرت و صورت، نبوی خصلت و خوی            روضه خوان صبر کن این روضۀ پیغمبر شد

باز هم گـفت: عـلی، بعد به تکـبـیر بلـند            وسط روضه اذان گـفت، عـلی‌اکـبر شد

حـیـرت لـشکـر از این بود نـبی می‌آمـد            تـیـغ وقـتی که کـشـیـد آیـنـۀ حـیـدر شـد

صفت آینه صدق است چو لشکر را دید            پس به ناچار علی یک تنه یک لشکر شد

به عـقـیق لب مولا عـطشی داشت علی            به نگین بوسه که می‌زد لبش انگشتر شد

آیۀ بـوسـه به لب‌های عـلـی نـازل کـرد            العطش خواند که تفسیر لبـش کـوثر شد

باز برگشت به میدان، نه علی شد، نه نبی            بـه نـگـاه پــدرش آیــنــه‌ای دیـگــر شـد

علی این بار حسین آمد و از برکت زخم            زیر شمشیر تـنش گوئی که اکـبر تر شد

سر به زانوی پدر داد و به رویش خندید            روز هجران و شب فـرقت یار آخر شد